Ik probeer sterk te zijn en heel goed voor mezelf te zorgen

Achteraf bezien heeft mijn man al tientallen jaren een drankprobleem die eerst nog wel behapbaar was en waar ik langzamerhand mijzelf in heb verlaten. Ik was er voor de kinderen en heb hem beschermd en alles bedekt hopende dat het ooit beter zal gaan. Het drinken werd erger. Elk feestje en vele dagen werden verpest door een dronken vader en man die zich telkens weer heel erg misdroeg. Soms dagen achter één.

Ik probeerde zoveel mogelijk de “klappen” op te vangen. Dat waren er velen. Er waren weken dat hij 5 van de 7 dagen dronk en dan ging het weer paar weken goed en begon het opnieuw.

Nu is het klaar

Toen hij op een bepaald moment mij niet alleen mentaal kleineerde maar ook fysiek aanraakte heb ik gezegd: “Nu is het klaar, je kunt nu hulp gaan zoeken. Ik pik dit niet meer”.

Hij ging 2 weken later het huis uit (toen ik er niet was), zonder afscheid. Zonder iets te zeggen was hij op een vrijdagmiddag vertrokken met al zijn spullen en dat na 40 jaar samen te hebben geleefd, te hebben gewerkt en zoveel te hebben meegemaakt. Ik voelde mij net een stuk vuilnis en vreselijk gekwetst en nog steeds vind ik dat gedeelte moeilijk, vooral omdat hij nog steeds probeert om contact te zoeken.

Ik heb gelijk contact gezocht met Al Anon en daar werd me pas duidelijk hoe mijn verhaal het verhaal is van alle mensen die deze meetings bezoeken en ik niet gek ben maar hij een probleem heeft. Maar ook ontdekte ik, en nog steeds, hoe ik geestelijk ben geraakt en eigenlijk een wrak was vergeleken met de vrouw die ik was. Totaal in de ban van de drinkende persoon en zijn grillen.

Toch na 5 jaar dat ik weer alleen was, ging het nog steeds niet goed. Ik probeerde mijn leven weer wat op te pakken maar ik hield in alles nog rekening met hem. Eigenlijk wachtende op het moment dat hij mij nodig had…. weer hij…. en ik vergat telkens wat ik nodig had.

Ik doe veel op mijn gevoel en de afspraak met Stichting Naast voelde goed

Op internet kwam ik Stichting Naast tegen en heb ik gelijk contact opgenomen en een afspraak voor begeleiding gemaakt. Ik doe veel op mijn gevoel en die afspraak voelde goed en dat was het ook. Ik werd vaak geconfronteerd met de dingen die zo ook echt zijn en dat ik er ook ben en voor mezelf moet zorgen en de leuke dingen weer oppakken en weer genieten.

Ik had mij vooral gestort op mijn zorg voor onze 4 kinderen en 6 kleinkinderen, om de leegte en het verdriet wat op te vullen. Nu ben ik er nog steeds voor hen maar ik heb ook mijn eigen dingen. Ik heb wat vrijwilligerswerk opgepakt. Ik ga met wat dames naar concerten. Ik doe veel dingen en het gaat langzamerhand nu beter. Dankzij de therapeut van Stichting Naast heb ik geleerd dat ik, hoe moeilijk ook, duidelijk voor ogen moet houden dat mijn man verslaafd is en dit hem maakt tot wie hij is en wat hij doet. En dat ik daar niets aan kan doen, hoe graag ik hem ook wil helpen.

Natuurlijk heb ik wel eens een mindere periode, maar ik herpak me nu en denk dan: ‘Kom op, hij is verslaafd en hij laat niet zien daar iets aan te willen doen, maar jij gaat nu genieten van wat je hebt ontvangen en gaat niet zitten wachten. Je bent het waard en je mag er zijn. Mocht hij het ooit anders willen dan zal ik het wel horen.’

Ik probeer sterk te zijn en heel goed voor mezelf te zorgen. En dankzij mijn gesprekken met de therapeut kan ik dat ook vol overtuiging zeggen.