Mijn ervaring met een verslaafde (ex)partner en mijn co-afhankelijkheid.
Mijn (ex)partner en ik zijn nu drie maanden uit elkaar na een relatie van 3 jaar. Ik doe hier mijn verhaal over waar ik in belandde.
Het Begin van de Relatie
Toen we elkaar ontmoetten, was het liefde op het eerste gezicht. Het duurde een aantal maanden voor hij me oprecht vertelde wat hij voor me voelde. Hij was nog niet lang uit een scheiding, twee jonge kinderen en we deden het rustig aan.
Dit verliep verder in een heel fijne, liefdevolle relatie waarin ik verbinding en vrijheid ervaarde. Ik was zo blij dat ik eindelijk een liefdevolle betrouwbare en gelijkwaardige relatie had. En dat vind ik hem nog steeds, want hij is niet zijn verslaving.
Hij vertelde me al meteen hee dat hij af en toe blowde, wist dat hij verslavingsgevoelig was en het daarom beter niet in huis kon hebben. Ik heb een paar langere relaties gehad met allemaal verslaafden, de meesten drank, harddrugs en de laatste had een seks/liefde verslaving. Dus ik voelde meteen toen hij me dat zei: oh oh, moet ik hier wel aan beginnen, ik wilde nooit meer meemaken wat ik al had meegemaakt. Af en toe een jointje vond ik geen punt. En ik dacht dat ik het allemaal wel had verwerkt. Het ging goed tussen ons en we waren open naar elkaar.
De Eerste Signalen van Verslaving
Er kwamen kleine ‘sneak previews’ van vreemd gedrag, ik begreep toen nog niet dat dat door het blowen kwam. Maar toen ik dat wel doorkreeg, begon ik veel te accepteren. En ik kon het daarmee verklaren. Ik mijn grenzen werden meer en meer overschreden. Het sloop erin.
Ik begon te fixen. Ik merkte dat hij op een dominante manier onverschillig werd. Bleef vooral zachtaardig en begripvol en ruimdenkend doen, maar ik voelde dat aan mijn behoeften geen gehoor werd gegeven. De gelijkwaardigheid verdween. Hij schopte overal tegenaan, om dan weer redelijk te worden en in te zien wat hij deed. Dan was ie weer even die lieve man en alles weer oké. Elke zin begon steeds vaker met ‘Ik’. Zijn drama was belangrijker.
Zijn dochter van 9 vertelde mij, maar ook waar hij gewoon bij was, dat pappa meestal chagrijnig was, zijn bed niet op tijd uitkwam en dat zij en haar 6-jarige broer zich maar moesten redden met brood maken. Hij had het idee dat opvoeden alleen maar nadruk legt op dingen die ‘moeten’ en daar hield hij niet van. Hij zette een masker op van ‘relaxte vader’, maar in feite kwam hij zijn verantwoordelijkheden gewoon niet na. Iedereen liep op eieren, de kinderen en ik dansen een beetje om zijn buien heen. Ik voelde ook het leed van zijn kinderen aan, ik ben heel gevoelig en alle stemmingen pikte ik op en begon ik te compenseren door juist maar sterk en opgewekt te blijven.
Hij stopte met werken, wilde even rust. Begon overal aan en maakte niks af. Bot, onverschillig en onbenaderbaar, alleen als het hem uitkwam mocht ik langskomen en we hadden doordeweeks nauwelijks contact of we hadden een zinloos telefoongesprek waarin ie duidelijk stoned was. Hij werd heel erg naar en venijnig naar me. Ik mocht nergens iets van zeggen.
In die periode heb ik mijn gedrag aangepast, wat ik nu ben gaan begrijpen als co-afhankelijkheid en daar zaten aspecten in van relatieverslaving. Ik ging het tegenovergestelde doen van wat ik voelde en wilde. Ik deed leuk terwijl ik me rot voelde en ik bleef maar geduldig terwijl ik me diep gefrustreerd voelde. Bang voor zijn botheid en dat ie me zou verlaten. Pleasen dus. Ik wilde die fijne man weer terug. Ik dacht, het komt gewoon doordat hij blowt, het hij is niet écht zo. Intussen liet ik me wel heel veel pijn doen.
Mijn Eigen Afhankelijkheidsgedrag
Ik ging in therapie, zo ontdekte ik mijn eigen afhankelijkheidsgedrag. Daar leerde ik dat ik mezelf niet goed kon opvangen als het in een relatie misgaat. In plaats van voor mezelf opkomen en grenzen stellen vanuit eigenwaarde, ging ik nog harder lopen en me op die ander focussen.
Ik nam meer afstand van de relatie en ik stopte met voor hem en zijn kinderen zorgen. Ik ging meer leuke dingen voor mezelf doen en nam regie over mijn gevoelens. Het ging met mij iets beter en durfde zelfs al toe te geven dat ik wellicht beter af was zonder hem.
Tot bij hem ineens een knop omging en hij weer toenadering zocht. Nu begrijp ik hoe dat zit, later legden ze dit bij Stichting Naast ook uit, dat iemand vaak weer terugkeert omdat hij merkt dat je niet meer voor hem zorgt. Hij erkende zijn verslaving, had me weer nodig en ik wist toen nog niet genoeg van verslaving m.b.t. terugvallen. Hij stopte op eigen houtje en in feite werd ik weer zijn reddingsboei. Maar ik dacht echt dat we weer positief voorwaarts gingen. Wat ook zo was. Hij meende het op dat moment ook, hij zag wat voor leed hij veroorzaakte.
Wekenlang was hij nuchter, was weer stapelgek op me, vrolijk, creatief en ik kreeg weer vertrouwen. Mijn hart zette ik weer wijd open. Door mijn therapie was ik inmiddels wel wat wijzer geworden en gaf ik al beter mijn grenzen en wensen aan. Hij was heel open en eerlijk, we praatten overal goed over. De rust en fijne energie keerden terug.
De Uiteindelijke Breuk
Tot… circa 7 weken later. Ik voelde het aan mijn water. Ik merkte dingen aan zijn reacties. Ik vroeg hem of hij weer had geblowd, hij zat weer als een muffe zoutzak op de bank… “Waar ik me mee bemoeide”. Daar was ie weer… die man die ik nooit meer wilde zien, de pijn en teleurstelling. “Hij had ’t alleen niet gezegd, dus niet erover gelogen”, zei hij. De terugval dus, leerde ik later.
Ik ben opgestaan. Ik heb hem de deur gewezen en gezegd dat ik dit niet meer wilde en kon, dat ik nu niet wilde praten, pas als hij nuchter is en beiden rustig. Hoogst beledigd en huilend vertrok hij, ik moest niet zo overdrijven, af en toe een jointje moet kunnen. Dat ik voor mezelf opkwam, maakte duidelijk dat ik gegroeid was. Maar pijn dat het deed!
Na me een week te hebben buitengesloten wilde hij weer praten. Hij kwam langs, onder invloed in zijn hoogst nare en duistere toestand, hij kwam het uitmaken. Gooide de sleutel op tafel en vertrok, ik heb niets gezegd, hem slechts aangekeken en gezegd dat ik zijn keuze respecteer. Er was geen gesprek mogelijk, ik ging dood van binnen, zo een diepe teleurstelling en machteloosheid. Tot op de dag van vandaag, niets vernomen. En dat is maar goed ook. Want ik was er zo kapot van, dat ik hem met verslaving en al zo weer had toegelaten.
Ik had zo gehoopt dat hij voor mij zou kiezen, zou vechten, we waren weer zo blij samen. Hoe kon dit. Dat leerde ik dus later…
Inzichten en Ondersteuning via Stichting Naast
Nu hij vertrokken is, begint het pas. Ik begon weer obsessief te denken en te hopen: had ik nou maar niet die grens aangegeven, bla bla. Maar dankzij het gesprek Stichting Naast werd die overtuiging wel snel in de kiem gesmoord. Ik nam eerst contact op voor een adviesgesprek. Ik had daarvoor al een heleboel uitgespit over hoe (cannabis)verslaving in elkaar steekt en alle puzzelstukjes vielen op zijn plek. In het gesprek met Stichting naast werd heel fijn en zonder oordeel naar me geluisterd en veel uitgelegd over de dynamiek waar je in terecht komt. Ook legden ze me uit dat een verslaafde onbetrouwbaar is en hij misschien weer eens terugkeert, dat ik dan heel goed afspraken moet maken van te voren.
Later heb ik een individuele sessie bij Stichting Naast gedaan en daarin voelde ik me heel goed gesteund en geïnformeerd. Wat ik er bijzonder aan vind is dat het echt een soort universele ‘taal’ is die verslaafden en degenen ernaast spreken. We doen allemaal hetzelfde, de verslaafde spreekt ook met zijn eigen stem, het triggert al je pijn. Want degenen ernaast voelen alles, en de verslaafde is verdoofd en dat is zo frustrerend. Het hielp me om te beseffen dat ik niet gek was, maar dat ik wel zelf zonder dat ik het doorhad de boel in stand hield. Het is ook heel fijn dat er veel ervaringsdeskundigheid is en er naar het geheel gekeken wordt.
Ik moet het echt zelf doen. In de eerste weken wilde ik de pijn niet voelen en ik dompelde me onder in informatie lezen, me laten masseren, ik wilde getroost worden en bevestigd, at heel veel chocola, ging naar een medium, wilde antwoorden. Maar nu zie ik dat ik ook dat teveel buiten mezelf zocht. Het echte rouwen durfde ik niet toe te laten, want ik had nog hoop dat ie wel weer terug zou komen. Ik ben me ervan bewust dat dit een kwetsbaar stuk in mij is en loslaten niet is wat het lijkt. Het is een heel proces.
Ik ben een workshop Loslaten gaan doen en fijn met gelijkgestemden te zijn en zoveel herkenning te vinden. Loslaten doe je niet op commando, ik mocht eerst accepteren dat ik het moeilijk vind los te laten, dit diep van binnen (nog) niet wil. Kleine stappen en ook ik val regelmatig terug in hunkering naar hem, echter ik kan mezelf daarin opvangen of ik praat er gewoon even met een vriendin over. Dan is het zo weer over.
Mijn valkuil is veel willen begrijpen en snappen van die ander. Ik maakte dus een hele studie van zijn gedrag, codependency en verslavingen. Hoewel dat heel erg zinvol voor me was, verwerkte ik nog niet mijn pijn die eronder zat.
Mijn therapeut wees me erop dat ik afhankelijk gedrag vertoonde en teveel wilde graven en weten, hier mee te stoppen en het zelf te doen. Ook bij Stichting Naast adviseerden ze mij er gewoon een uurtje per dag mee bezig te zijn en dan wat anders doen. Elke keer als ik pijn en gemis ervaar, aan mezelf vragen wat ik nodig heb. En dat kan iets heel simpels zijn als een kopje thee in de zon, met de kat knuffelen of vroeg naar bed gaan.
“De Sleutel ligt echt bij Mezelf”
Ik ben er nog niet, maar ik zie dat deze relatie ook een mooi geschenk was. We waren elkaars spiegel. Je kunt niet andermans Bron zijn, dan raak je uitgeput en mede-verslaafd. De sleutel ligt echt bij mezelf, geen hoop, geen angst, geen verzet, geen strategie maakt dat die ander verandert voor mij.
Wat ik hieruit leerde is dat je met inzicht alleen er niet uitkomt, maar kennis wel heel belangrijk is! Maar ik mag echt gaan erkennen, voelen en verwerken en er iets mee doen. En ook dat komt pas op het moment dat je er zelf klaar voor bent en er klaar mee bent hoe je handelt.
Zelfcompassie beoefenen, meditatie helpen mij ontzettend goed en het gevoel dat ik er niet alleen voor sta. Hulp en informatie zoeken is belangrijk, maar je moet zelf door die akelige gevoelens heen en het is letterlijk afkicken.
Ik wist toen niet wat ik deed, en ik deed maar gewoon wat me het beste leek. Ik schaam me daar niet voor en voel me ook niet schuldig meer. En word ik weer eens gekwetst, want liefde, pijn en verdriet horen bij het leven, dan kan ik voor mezelf zorgen.