Loslaten, hoe doe je dat eigenlijk?

Ik werd verliefd op een man die verslaafd is. Mijn vriend leerde ik kennen als een lieve, grappige man die houdt van avontuur. We deden veel leuke dingen samen, reden urenlang in de auto hand in hand door het land, konden eindeloos met elkaar kletsen en lachen. Ik wist van zijn verslaving waar we het samen over hebben gehad. Hij is ook jarenlang clean en in herstel geweest. Hoe erg kan die verslaving zijn?

Daar dacht ik wel anders over toen hij voor het eerst terugviel. Even weg met mijn auto om iets op te halen om vervolgens niet meer terug te komen. Vele terugvallen volgden. Al die leugens, zijn manipulatieve gedrag. Langzaam werd ik meegezogen in de cirkel van verslaving. Ik was heel hard bezig om hem te redden. Haalde hem onder invloed door heel het land op, bracht hem naar de dokter in de hoop dat hij zijn herstel zou oppakken. Ik was vooral heel hard bezig om hem te redden. Mijn eigen grenzen vervaagden, ik ging mee in de waanzin en werd grenzeloos.

Even leek het weer goed te gaan, tot de zoveelste terugval. Ruim een maand verdween hij van de aardbodem. Ik had geen idee wat te doen. Uit schaamte wisten maar weinig mensen hiervan. Ik probeerde het los te laten. Ging naar mijn werk waar ik mij moeilijk kon concentreren en iedereen liet geloven dat thuis alles goed ging. Terwijl mijn hoofd de hele dag bezig was met “waar is mijn vriend?” Ik sliep amper. Loslaten, hoe doe je dat eigenlijk? Af en toe probeerde ik met hem in contact te komen. Doordat hij online kwam wist ik dat hij nog leefde. Tot dit dagen niet meer gebeurde. Die angst en onzekerheid zijn niet te beschrijven.

Tot mijn vriend belde, hij bleek in het ziekenhuis te liggen. Onder invloed was het helemaal misgegaan, zijn huis was in vlammen opgegaan. Alles kwijt, weer alles kwijt. In plaats van grenzen stellen of voor mezelf te kiezen, besloot ik wederom voor hem te zorgen. Ik was op en had de behoefte om te praten over wat er allemaal was gebeurd. Die ruimte kwam er niet, het ging over zijn pijntjes en zijn ongemakken. En ik liet dit gebeuren. Ik begon dingen goed te praten, trok mezelf terug omdat ik niet meer de energie had om de dingen te doen waar ik normaal gesproken zo van kon genieten. Alles draaide om de duivel die verslaving heet.

Tot die ene terugval. Ten einde raad zocht ik contact met zijn sponsor. Ik liet mijn nummer achter met de vraag of hij mij alsjeblieft kon bellen als hij iets gehoord had van mijn vriend die wederom spoorloos verdwenen was. Zijn sponsor belde, niet één keer maar iedere dag of als het nodig was vaker. In plaats van dat het over mijn vriend of zijn verslaving ging, ging het over mij. Dat voelde in het begin ongemakkelijk en egoïstisch, nu weet ik dat dat heel erg nodig was. Zijn sponsor vroeg hoe het met mij ging; hem kon ik niet voor de gek houden dat het met mij wel oke ging. Op de vraag wat ik nodig had, had ik geen antwoord. Zijn sponsor mocht ik zo vaak appen en bellen als nodig was. Daarnaast gaf hij mij tips en adviezen waar ik hulp kon zoeken.

Ik zocht contact met Stichting Naast, waar ik een individueel programma ging volgen. Mijn counselor, die zelf ervaringsdeskundige is, had aan een half woord genoeg. Door mijn en haar ervaringen samen te delen, nam die enorme schaamte af. Het was fijn om een online dagboek in te vullen waar zij mij dagelijks feedback op gaf. Dit gaf mij nieuwe inzichten waar ik mee aan de slag kon.

Ik leerde meer over verslaving en mijn eigen gedrag. Ik leerde dat ik mijn vriend met al mijn goede bedoelingen niet aan het helpen was. Ik kan hem niet redden; door het voor hem op te willen lossen hield ik het alleen maar in stand. Ik stond machteloos tegenover zijn verslaving. Ik stelde een grens en ging uit contact met mijn inmiddels ex-partner. Loslaten met liefde.

Inmiddels heb ik het individuele programma afgerond. Er is ruimte om aan te blijven sluiten bij de naasten groep door middel van een appgroep en online meetings. Ook sluit ik wekelijks aan bij de online Nar-Anon meetings. Door deze meetings ervaar ik dat ik niet langer alleen ben.